Przydomowe oczyszczalnie ścieków zazwyczaj oferowane są przez sprzedawców i producentów wraz z usługą budowlaną. Skorzystanie z oferty profesjonalistów jest najprostszym i najmniej ryzykownym rozwiązaniem. Jeżeli jednak mamy choćby podstawowe umiejętności budowlane, możemy spróbować samodzielnie przeprowadzić instalację. Podpowiadamy, jakich narzędzia będą potrzebne i jaka jest kolejność wykonania prac.
Zanim rozpoczniemy prace ziemne, czeka nas sporo mierzenia, planowania i papierkowej roboty. Dobra wiadomość jest taka, że przydomowa oczyszczalnia, której przepustowość nie przekracza 7,5 m3 na dobę, nie wymaga pozwolenia na budowę – wystarczy zgłoszenie. Przepisy nakazują zgłoszenie inwestycji w starostwie powiatowym lub urzędzie miasta. Do zgłoszenia będziemy musieli dołączyć kilka dokumentów, w tym rysunek pokazujący lokalizację oczyszczalni względem zabudowań i granic działki oraz szczegółowy projekt instalacji oczyszczającej. Jeżeli po 21 dniach od zgłoszenia nie otrzymamy żadnej odpowiedzi, będzie to oznaczało, że urząd nie wnosi zastrzeżeń i możemy przystąpić do budowy przydomowej oczyszczalni ścieków.
Do wykonania większości prac wystarczą proste narzędzia budowlane: łopaty, szpadle, taczki poziomica i taśma miernicza. Będziemy też potrzebowali pomocy jednej, a najlepiej kilku osób. Znacznym ułatwieniem będzie wykorzystanie koparki – poniesiemy dodatkowe koszty, ale znacznie przyspieszymy wykonanie prac (szczególnie wykopu pod zbiornik oczyszczalni).
Pierwszym etapem instalacji oczyszczalni jest wykonanie przyłącza do rury wyprowadzającej domowej kanalizacji ścieków. W tym celu należy poprowadzić rurę o średnicy 110 mm do miejsca, w którym planujemy posadowić zbiornik oczyszczalni. Najważniejszą sprawą jest zachowanie odpowiedniego spadku, który zapewni łatwy przepływ ścieków i uchroni nas przed przykrymi konsekwencjami niedrożności. Przyjmuje się, że optymalny spadek dla ścieków bytowo-gospodarczych powinien wynosić 2-3% (2-3 cm na długości 1 metra rury). Większy spadek będzie lepszy, natomiast spadek poniżej 1,5% może okazać się bardzo ryzykowny. Spełnienie tego warunku wymusza posadowienie zbiornika oczyszczalni w niewielkiej odległości od budynku lub zastosowanie przepompowni ścieków.
Posadowienie zbiornika wymaga szczególnej staranności i dokładności wykonania. Jeżeli nie chcemy utracić gwarancji, powinniśmy postępować zgodnie z instrukcją producenta oczyszczalni. Podstawą sukcesu jest odpowiednie wykonanie wykopu. Jeżeli producent nie udzielił konkretnych wytycznych, ogólna zasada mówi, że wykop powinien być na tyle głęboki, aby pokrywa włazu wystawała kilka centymetrów ponad powierzchnię gruntu. Aby ustalić głębokość wykopu, należy uwzględnić wysokość ulokowania włazu oraz około 20 centymetrów na wykonanie podsypki pod zbiornik. Wykop powinien być o około 1 metr dłuży i szerszy w stosunku do długości i szerokości zbiornika. Zapewni to możliwość dokonania niezbędnych korekt ustawienia. Jako podsypki i obsypki zbiornika używamy piasku lub żwiru. W przypadku gruntu silnie uwodnionego, najlepszym rozwiązaniem będzie użycie chudego betonu, czyli mieszanka cementu, piasku, żwiru i wody w przybliżonej proporcji odpowiednio: 1:2:5:0,6. Przed zasypaniem zbiornika należy położyć kabel elektryczny (jeżeli oczyszczalnia wymaga zasilania), a zbiornik wypełnić wodą (o ile producent nie zaleca inaczej).
Niezależnie od tego, jaki typ oczyszczalni wybraliśmy, musimy zagospodarować ściek podczyszczony (oczyszczalnia drenażowa) lub oczyszczony (kompaktowe oczyszczalnie biologiczne i hybrydowe). W przypadku ścieku oczyszczonego, możemy go rozsączyć w glebie lub skierować rurami do naturalnych cieków wodnych. Drenażowa oczyszczalnia ścieków wymaga poletka rozsączającego, bo to w nim przebiega proces tlenowego oczyszczania ścieków. Jego wielkość zależy od przepustowości oczyszczalni – należy kierować się zaleceniami producenta. Podobnie jak w przypadku stosowanych rodzajów drenażu. Ogólna zasada jest taka, że podczyszczony ściek trafia do studzienki rozdzielczej i jest rozprowadzany rurami drenażowymi z wywietrznikami. Rury biegną w warstwie kruszywa (gruby żwir) lub w specjalnych pakietach rozsączających. Niezależnie od zastosowanej metody chodzi o jak najlepsze napowietrzenie i zapobieganie zatykaniu się drenażu.
